از پدرم اسمشُ یاد گرفتم
وقتی چشام به روی دنیا وا شد
هنوز تو قنداقه بودم یاعلی
گفت و منُ بغل گرفت و پاشد
تو عالم بچگی و سادگی
وقتی غمی دنیامُ تاریك می كرد
پدر می گفت یا علی و پا می شد
منُ به آسمونا نزدیك می كرد
زمزمه ی یا علی و یا علی
از رگِ مادرم تو خونم می ریخت
شبای تشنه وقتی شیرم می داد
طعم علی روی زبونم می ریخت
علی كلید خانه ی خدا بود
قفل دل شكسته رُ وا می كرد
علی مثِ فرشته های معصوم
با گریه دنیا رُ تماشا می كرد
ماه شبای مشق بچگی هام
عكس علی بود كه تو چشمه می ریخت
وقتی علی رُ می نوشتم رو خط
نام علی برام كرشمه می ریخت
بچگیام عمریه رفته از یاد
با اونكه از غصه دارم تا می شم
دخترمُ وقتی بغل می كنم
بازم می گم یا علی و پا می شم