بعد از این –بی تو- دگر تشنه ی دست تبرند
 نخل هایی كه به دست تو فقط بار ورند
 ابرهایی كه به پای تو سخاوتمندند
 امشب از هر شب دیگر همه پُر بارترند
 این چه داغی ست كه نی های نیستان ها را
 آنچنان غمزده كرده كه چنین نوحه گرند
 كوچه هایی كه قدمگاه عدالت بودند
 چون یتیمان عرب چشم به راه پدرند
 كیسه های رطب و نان تو را می طلبند
 تشنه ی بركت آن نانِ اگر مختصرند
 امشب ای ماه مگر واقعه ای رخ داده ست
 كه ملائك همه در خانه ی تو رهگذرند؟!
 كیست در بستر بیماری این خانه مگر؟
 كه یتیمان به عیادت همه در پشت درند
 كار از كار گذشته ست... طبیبان گفتند
 كه قدح های پر از شیر دگر بی اثرند.

شاعر : مطهره عباسیان