طبیب! بـاز مکـن زخـم فـرق مولا را
مگـر نمـی‌شنـوی ناله‌هـای زهـرا را؟
طبیب! کـار ز دسـت کسـی نمـی‌آید
که سوی قبله کشیده است شیر حق ما را
طبیب! زهـر بــه قلب علـی اثر کرده
نشـان دهـد رخ زردش یتیمـی مـا را
طبیب! نسخۀ زخم علی فقط کفن است
به حال خویش گـذار این امام تنها را
طبیب رفت و علی چشم‌های خود را بست
بـرای مــردم دنیـا گـذاشت دنیـا را
علی به شوق ملاقات دوست وقت نماز
ز خون زخم جبین شست روی زیبا را
چه شـد امام عزیزی که آبیاری کرد
به گریۀ شب خود نخل های خرما را؟
کشیده سر به فلک نخل‌های کوفه هنوز
کــه بشنـوند صــدای اذان مــولا را
الا تمــام یتیمــان کوفــه! بشتــابید
کـه بنگریــد دم مـرگ، روی بـابـا را
هزار حیف که دنیا شبانه چون زهرا
به خـاک کـرد نهـان آفتـاب دل‌ها را
هزار خار ز هر گل به دیده‌ات "میثم!"
اگـر بـدون علـی در جنـان نهی پا را

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار