زمین چه جای غریبی ست وقتی از دنیا، فقط تمام نگاهت به آسمان باشد
خودت بزرگترین علت زمان باشی، ولی تواضعت اندازه ی جهان باشد
خودت غریب ترین بنده ی خدا باشی، به درد بی کسی و عشق مبتلا باشی
نگاه گرم و دل آسمانیت اما، امید خاطر رنجور این و آن باشد
تمام آینه هایِ کنار تو یک بار، درست لحظه ی تنهائیت شکسته شوند
همیشه بغض زمین، ابر آسمان بشوی، همیشه اشکِ تو در چاه ها روان باشد
شبانه نور بپوشی به شهر سر بزنی، شبیه یک پدر ناشناس در بزنی
در انتظار بمانند سفره های سحر، و دست های تو سرشار از عطر نان باشد
به نخل ها بنویسی همیشه دردت را، به آسمان بدهی دست های گرمت را
و بار غصه ی شهری به دوش بگذاری، که باز خنده ی تو سهم دیگران باشد
و عاقبت سحری، آخرین وضویت را، بسازی و بزنی فالِ آرزویت را
طنین مأذنه ها تا رسد به اشهد تو، صدای گریه ی خورشید در اذان باشد
صلات نور به قد قامتِ سفر برسد، رکوع عشق و سجود وداع سر برسد
سحر به قافله ی شیعیان خبر برسد، خبر، شروع غم انگیز یک خزان باشد
نشسته اند تمامی دیوها به کمین، جهان، اسیر شده بین مردم بی دین
به تاج و تخت بنازند ناکسان زمین، ولی خلیفه ی محراب قهرمان باشد

شاعر : سارا سادات باختر