ای در سفینهٔ دو جهان ناخدا علی
ممسوس در حقیقت ذات خدا علی
یار و برادر و وصی و نفس مصطفی
باب نبوتّی و ابو الاولیا علی
شمشیر و دست و چشم خدا كیست غیر تو
بر دوش مصطفی كه نهد جز تو پا علی
در بدر، بدر بدری و در قدر، قدر قدر
هم هل اتاست مدح تو هم لا فتی علی
همچون دو قهرمان كه ز تیرت یكی شوند
گردد به ذوالفقار تو یك تن دو تا علی
تكمیل بذل قرصة نان تو گر نبود
قرآن نداشت در ورقش هل اتی علی
با آنكه دست وهم به پایت نمی رسد
داری همیشه در دل بشكسته جا علی
اقرار می كنم تو خدا نیستی ولی
آرند انبیا به درت التجا علی
آن جا كه جای پای تو مهر نبوت است
اوج جلالت تو كجا ما كجا علی
بالاتری از اینكه شوم من گدای تو
داری هزار حاتم طایی گدا، علی
پرسند اختیار قیامت به دست كیست
آید ز سوی خالق هستی ندا ، علی
ناطق مگر خدا شود و مستمع رسول
تا حق وصف و مدح تو گردد ادا علی
با یك نفس تمام جهنم شود بهشت
گویند اگر جهنمیان یك صدا علی  
بی ابتدا خدا و تو عبدش كدام عبد
عبدی كه نیستش چو خدا انتها علی
مخلوق اوّلینی و روشنگر ازل
ای مبتدای پیشتر از ابتدا علی
گو صد خلیفه بین تو و مصطفی بود
بالله پس از رسول تویی مقتدا علی
وقتی قیام می كنی از بهر بندگی
باید نماز بر تو كند اقتدا علی
روزی كه هیچكس به كسی نیست ذكرماست
یا مصطفی محمد و یا مرتضی علی
دنیا چو آن گداست كه نان از كفت گرفت
نشناخت قدر و عزت و جاه تو را علی
بالله قسم در ازمنه عالم وجود
مثل تو كس ندید و نبیند جفا علی
ون مطهر تو ز پیشانی ات چو ریخت
بخشید تا ابد به شهادت بقا علی
با آنكه لحظه ای دلت از حق جدا نبود
پیشانی ات چگونه شد از هم جدا علی
زخم سرت همین كه به شمشیر خنده زد
شمشیر ناله زد ز جگر گفت یا علی
فهمید داغ فاطمه را نیست التیام
شمشیر داد زخم دلت را شفا علی
گویی به شهر كوفه دل شب هنوز هم
آید صدای پای تو در كوچه ها علی
غیر از تو ای امام جوانمردی و وفا
كی داده است قاتل خود را غذا علی
جایی كه دشمن از كرمت می شود خجل
كی دوست می رود ز درت نارضا علی
با نامه ای سیاه تر از صبح روز حشر
"میثم" گرفته دامن مهر تو را علی

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار