گم کرده ام به ظلمت شب نور ماه را
حس می کنم بدون تو سختی راه را
تا کی بناست از غم و داغ مُفارقت
هر صبح و شام سر بکشم جام آه را
این جمعه هم گذشت و ندیدم نگار خود
یعنی نشد که تکیه زنم تکیه گاه را
هر هفته ای که می گذرد آه می کشم
طی می کنم بدون تو هر سال و ماه را
ای کعبه ای که خال سیاهت مطاف ماست
روزی نما که بوسه زنم قبله گاه را
آقا اگر چه نوکر خوبی نبوده ایم
از ما مکن دریغ تو نیمه نگاه را
آخر چگونه بی مدد مهربانیت
جبران کنیم این همه عمر تباه را
مقصود ما در این شب احیا فقط تویی
احیا نما تو این دل غرق گناه را
قرآن به سر بگیر و به زهرا قسم بده
پروردگار بنده ی بی سر پناه را
شاید به آبروی تو و نام مادرت
بخشد خدا معاصی این روسیاه را
آقا بیا به فرق پُر از خون مرتضی
امشب درآر بنده ی در قعر چاه را

شاعر : محمد فردوسی