شکست کاسه ی صبرم قرار جانم کو
نمانده جان به تنم روح من روانم کو
دلم هوای تماشای روی او دارد
به من بگوی که آن یار مهربانم کو
بهارمن بگذشت و رسید فصل خزانم
کسی که بار دگر سازد او جوانم کو
جهان پراست ز ظلم ز جور بی حد و حصر
یگانه منجی انسان و این جهانم کو
شنیده ام همه وصف جمالش از دگران
گلی که هست زینت هر باغ و بوستانم کو
به جستجوی رخش پایم از توان افتاد
توان دهنده ی این پای ناتوانم کو
همیشه نام قشنگش مراست ورد زبان
دعای روز و شب و ورد این زبانم کو