پیر مردی،میون کوچه های غربت،میره با یک دل ِ شکسته
به سویِ کاخ ظلمِ اَعدا
اون دلِ شب،به پشت مرکبی شبونه،می دَوه و ذکر رو لبهاش
ناله ی جانسوز یا زهرا(س)
آسمون گریه کن    برا غربتش
بی امون گریه کن     برا غربتش
نوحه ی دلها واویلا...ناله ی زهرا(س)...واویلا
*نا نجیبا،شبونه ریختن توی خونه،در اوج ظلم و بی حیایی
آتیش زدن به بیت مولا
زنده شد باز     خاطره ی چادر خاکی،خاطره ی کوچه و سیلی
خاطره ی علی و زهرا(س)
روضه ی کوچه خوند       دو چشم تَرِش
تازه شد تو دِلِش        غم مادرش
لاله ی پرپر وای مادر      فدای رهبر وای مادر
حجت الله،دلم به یاد قبر پاکِت،که زیر نور آفتابه،شده کبوتر هوایی
آرزومه،که با دعای تو آقا جون،مثل اهالیِ شلمچه،منم بشم کرببلایی
عشقِ اهل ولا     حَرَم،کربلا
دل شده مبتلا     حرم،کربلا
قسمت این جمع کن آقا       یک شبِ جمعه کربلا