همسفره با خدا ( غزل رمضان )

ساقیــا می بـده که لحظه ی افطار و اذان است

میهمان ِ خـود ِ معشـوقـم و مــاه رمضـان است

پـرده بگشای که من عــاشق آن حسن و جمالم

وقــت بـوسیــدن لبـهای پــر از نــور جــهان است

تـوبـه از حـزن و ریـا در مـن  ِ مسکین عملی شد

لاف مـی گـــویـد هـر آنکس بـه ثـوابم نگران است

دوش پـرسیــدم از استــاد ازل حـکم طــرب را

گفت بـاطل نشود روزه ی تـو این که عیان است

شوق مستـی بـه دل ِ تشنه ، مرا گوشه نشین کرد

شکـــر لِلـّه ، کــه ایـن آیـتـی از رد ّ ِ گمان اســت

پیــش گـل دیـــد چـو سرّ غـــزل ِ پخته ، هـَزاری

شاهد ِ سوختهْ دل گفت همان سبـْـک روان است

بــی سبـب هیـــچ نـخوانـنـد دعــای سـحـری را

لـذّت عـشق دادا  لازمـــه اش نـغمـه ی جان است