یارب آمد لحظه های احتضارم
دیده گریان دل پریشان رهسپارم
غرق ماتم مثل جدم تشنه لب جان می سپارم
وای؛ خسته حال و بی قرارم
آمده زهرا کنارم، واویلا
وای؛ در میان شهر غربت
بر لبم یک ذره تربت، واویلا
من حجت مسمومم
واویلا واویلا
همچون حسن مظلومم
واویلا واویلا
کشته ی زهر جفای دشمنم من
پیش چشم مهدیم جان می کنم من
روی خاک سرد حجره دست و پاها می زنم من
وای؛ تشنگی برده توانم
گشته خاکی گیسوانم، واویلا
وای؛ بین مقتل می دهم جان
مثل سالار شهیدان، واویلا
شد آهِ مرد بی تاب واویلا واویلا
لا یوم کیومک، ارباب واویلا واویلا
می زند آتش به جان قلب خسته
روضه های آن بهشت در شکسته
یاد آن در، یاد مادر، مادر در خون نشسته
وای؛ یاد آتش یاد مادر
یاد ضرب دست کافر واویلا
وای؛ یاد آن غوغای مردم
یاد چوب و دود و هیزم واویلا
با کینه او را کشتند واویلا واویلا
با بغض مولا کشتند واویلا واویلا
شاعر : رضا تاجیک
- سه شنبه
- 26
- شهریور
- 1392
- ساعت
- 14:48
- نوشته شده توسط
- یحیی
- شاعر:
-
رضا تاجیک
ارسال دیدگاه