مي سوزه آقايي که هماي غمه   
آخرين جامونده  ز غم حرمه
مي باره ز نگاه   بارون بي صدا
وقتي که مي کنه   ياد کرببلا
بي تابه  غم اربابه
به لبش ذکر روضه ي آبه
واويلا واويلا
شعله شعله آتيش  مي سوزه تو نيگاش  
درياي اشک ما کمه پيش  عزاش
لب بسته ز کلام   از بيداد هشام
 افتاده ز نفس  تو اين ماه حرام
شد ننگش   قفس تنگش
آخه پنجاه سال   دير شده مرگش
واويلا  واويلا
مجموعه داره از  غم و درد وبلا
هم غربت هم زندان  سوز زهر جفا
بر پا کرده خدا هيئتها تو منا  
تا از ياد نره اون  مقتول ز قفا
چون ياسه غمو ميشناسه  
تو دلش داغ  عمو عباسه
واويلا واويلا

شاعر : رضا تاجیک