تا از ضریحـت بوی سوسن می تراود
چیــزی شـبیه عشق در من می تراود
وقتی دخیل عشق می بندم به مویت
در من هــوای با تو بـودن می تراود
از هـر مُـژه مقـراض می سازم دمادم
تا درحرم گـردی به دامـن می تراود
چشــمِ تَـَرم را نـذر ابروی تو کردم
خشـــکیده چشمِ دل ولیکن می تراود
با ایـن غـزل دیــگر نمی چرخد زبانم
با مثنــوی شـاید ســـرودن می تراود
بیمــــارعشــقم درد ها را می شناسی
انگـــورهـای بی حیــا را می شناسی
وقتـــی ضمیـــر مفردم حاصل ندارد
دریـــای جمــع غصه ام ساحل ندارد
آن وقـــت پرپر می زنم بوسیـدنت را
اشـکم که می شویـد مســیردیدنت را
آهــــو تبـارم صیـد دنیا گشته ام ، آه
ای کاش ضامـن بودی ام در آخرِ راه
ای کاش گم بودم به راهی درحریمت
برتن لبــاسـی کرده بـودم از طمیمت
بُــغض غریبـی در گـلو مانـد و نـگفتم
شـــاید غـزل یکـبار دیگر می شـکفتم
خورشــید ِ رویـت روی عالم را گرفته
خورشـید عالم می درخشـد؟ یا...گرفته ؟
در من طلوع عشـق و صبح روشنی که
... تـا بی نهــایـت می تراود ، پا گرفته
این هشتمین باراست مدهوش تو هستم
گـلدســته ات دســت مرا بالا گرفتـه
ای کــاش می مردم میان صحن قُدست
تا مــرغ جانم در حـرم مـأوا گــرفته
****
...آری زیـارت بوده ام ، بُـو کـن دلم را !
عطر حـــرم این خـانه را حـالا گرفتــه

شاعر : رضا محمد صالحی