لبریزم از حیا و ادب پای منبرت
پر شور و اشتیاقم و تب پای منبرت
ارباب جان تویی سبب سجده های من
آموختم عبادت رب پای منبرت
این نفس سرکشم که مرا ذله کرده است
آرام می شود همه شب پای منبرت
قربان این حقوق بشر می شوم حسین
یکسان بُوَد عجم و عرب پای منبرت
دیدم که انبیاء الهی نشسته اند
-صدها هزار بار عجب- پای منبرت
مردانمان زهیر و حبیب و بریر تو
زنها شبیه ام وهب پای منبرت
شیرین ترین دقایق من پای روضه هاست
معنا گرفته است رطب پای منبرت
وقتی کسی چو من شده پابست روضه،پس
بی ارزش است اصل و نسب پای منبرت
حالا دوباره روضه شروع می شود و من
جانم رسیده باز به لب پای منبرت...
شاعر : حسین صیامی
- چهارشنبه
- 3
- مهر
- 1392
- ساعت
- 5:19
- نوشته شده توسط
- یحیی
- شاعر:
-
حسین صیامی
ارسال دیدگاه