کیست آنکس که ببیند تو و مجنون نشود                                  
چشم مستت نگرد، واله و مفتون نشود
هِجر تو همچو شرنگ است به کام همگان                                       
نیست چشمی، که ز دوری تو هامون نشود
چون به هر سو نگرم نیست مگر صحبت تو                                   
پرده برگیر ز رُخ، تاکه دلی خون نشود
ساقــــی خُمّ بقــایی، به بقایت سوگـــــند                                       
مست توبر صنمی، عاشق و افسون نشود
گرچه حک شد به دلِ سوختگان مُهر گدا                                      
شد غنیِ از همه، آنگونه که قارون نشود
آسمان صبر ندارد چه رسد قلب زمین                                        
 نظری، کون و مکان بی تو دگرگون نشود
واله در سینه غمی داشت به انداره ی کوه
ای شها، بی مددت صبر وی افزون نشود

شاعر : قاسم نعمتی