غزليّاتِ قديمّيِّ شما از اول
عشق بوده ست كه با دست خدا از اول
خِشت خشتِ همه را با بركاتِ نفسش
پايِ خاكستر خود كرده بنا از اول
آسمان عطر نفسهاي تورا دارد اي
قُوَت بالِ كبوتر شده ها از اول
تاري از معجزه ي سبز توسل بوده ست
بين چشمانِ تو و اين دلِ ما از اول
نفسي دلهره و ثانيه اي دلتنگي
كار عاشق همه اين بوده چرا از اول
 چون پريشانِ پريشانِ نگاهت شده ايم
يا علي گرد و غبار ِ سر ِ راهت شده ايم
 سر و كار ِ همه عالم  به درت مي افتد
آسمان تا به زمين زير ِ پرت مي افتد
هرچه حُسن است كنار ِ حَسَناتت كم روست
مثل ِ پائيز به پايِ هُنَرت مي افتد
روزيِ چشم يتيمي كه ندارد جز تو
از لبِ كيسه يِ نانِ سحرت مي افتد
تا كه شمشير بگيري نَفَس ِ بي جرأت
از شُكوهِ غضبِ شعله ورت مي افتد
ظرف يك يا دو سه تا پلك زدن بي ترديد
سر ِ دَه ها نفر از دور و برت مي افتد
اي ابَر مَردِ هميشه، نفست طوفاني
اسدالله تويي فاتح ِ هر ميداني
 سويِ چشم پدر و قِصّه ي پيراهن تو
سردي آتش نَمرود و گل و گلشن تو
نغمه ي حنجره يِ بي مثل داوودي
راز ِ پوشيده شده در تپش بودن تو
رَدِ پايت همه جا مثل خدا آمده است
آسمان تا كفِ دريا همه جا قطعاً تو
بي تو تاريكي محض است نيايد نوري
سَحَر ِ خلقتي و آينه ي روشن تو
 آب ها خاك شد و اصل ِ درختان پوسيد
سطري از خلقت تو باز به پايان نرسيد
 سر ِ اين دست، تو خورشيدِ درخشان شده اي
مثل ِ نوري همه جا فََتّ و فراوان شده اي
بهترين دغدغه ي چشم محمد مولا
جانِ پيغمبري و حضرت جانان شده اي
آيه ها پشتِ سر ِ هم به طواف آمده اند
ظهر شد قبله يِ عرفانيِ ايمان شده اي
سر ِ اين خاكِ عطش بار ِ پُر از بي تابي
فصل ِ لبريز گل و نغمه ي باران شده اي
«ها عليٌّ بَشَرٌّ كَيفَ بَشَر» را گفتند
يعني از قدرتِ فهم ِ همه پنهان شده اي
ماهي كوچك دريايِ توام يا حيدر
صد و ده مرتبه شيدايِ توام يا حيدر
از ازل سروري و تا به ابد سرداري
تو قضا و قدري،هرچه مُقَدَر داري
تشنگي هايِ مرا دستِ كريمت كافيست
ساقيِ حوض تويي باده و ساغر داري
خضر هم بي مدد لطف شما گمراه است
واي از آن روز كه چشم از دلِ من برداري
ما كجا جرأت مستيِ نگاهت وقتي
ميثم و قنبر و سلمان و ابوذر داري
طعم غربت نرسد در نمك زندگي ات
تا زماني كه در اين خانه تو كوثر داري
 خانه اي گفتم و تا پشتِ دَر ِ خانه دلم
پَر زد و سوخت به يكباره غريبانه دلم
 گفت بايد كه تو اي حضرت آقا اول
صبر را ترجمه باشي تو به دنيا اول
تو بمان و تو بمان و تو بمان و تو بمان
اي كه مظلوميِ تو هست در اينجا اول
دخترم پايِ غمت سينه سپر خواهد كرد
هرچه درد است در آن سينه شود جا اول
هركه از راه رسد در وسط يك كوچه
تو كه نَه فاطمه را ميزند اما اول
ميروم پشتِ سرم آه شوي آب شوي
بعدِ من ميرود از دستِ تو زهرا اول
ربع ِ يك قرن سكوت از لبِ تو ميبارد
اي غريبانه ترين گريه يِ شب يا اول
شخص ِ مُفرد كه تو مظلوم ِ دو عالم هستي
پدر ِ فاطميه، صبح ِ مُحَرَم هستي

شاعر : علیرضا لک