ساقی بکن پر باده ساغر را
تامن بگویم وصف دلبر را
لبریز کن صد جام دیگر را
هم مست کن این جمع مضطر را
هم گوش کن قند مکرر را
میخواهم از مولا بگویم آه
پس گوش کن ای مست خاطرخواه
مولای من این است: بسم الله
کوهی که کرده مثل برگ کاه
مردان جنگ غول پیکر را
او چشمه سار دانش و فضل است
او بذل و بخشش ، بخشش و بذل است
او دشمن هر آدم رذل است
این مرد استاد ابالفضل است
ریزد به هم صدها دلاور را
نه او خدایم نیست میدانم
من اهل توحیدم مسلمانم
اما علی آن شاه و سلطانم
کارخدایی میکند جانم…
جانم یل عباس پرور را
جنس تبسم های او درد است
از کوفی و از کوفه دلسرد است
در هرنبردی بی هماورد است
پشتش نمیبندد زره مرد است
تیغی نبوسیدست حیدر را
دارم هزاران حرف ناگفته
هرکس به جنگش رفته آشفته
حق با صدای او سخن گفته
مردانه در جای نبی خفته
حافظ شده جان پیمبر را
یعنی علی بعد از نبی مولاست
تنهاترین جنگاور دنیاست
بعداز خدایی که خودش تنهاست
تنها پناهش حضرت زهراست
ساقی بنازم حوض کوثر را
حتی خدا از او شده سرمست
دست همه گردن کشان را بست
با ذولفقار حیدری در دست
در هر نبرد تن به تن بردست
حتی نبرد نابرابر را
بی مرتضا کعبه مقدس نیست
دین جای هر کفتار و کرکس نیست
آیا برای دین علی بس نیست؟
خیبر گشایی کار هر کس نیست
ازجا فقط او کنده خیبر را
آنان که جنس عمروعاصانند
درلشگر دشمن فراوانند
وقتی علی باشد نمیمانند
جای تعجب نیست عریانند
با حمله ای پاشانده لشگر را
این بند شعر من شعاری نیست
همتای او دُل دُل سواری نیست
هم شان تیغش ذولفقاری نیست
طوفان کند راه فراری نیست
باید ببینی روز محشر را
او پهلوان پهلوانان است
او شاه مردان ، شیر یزدان است
یار یتیمان و ضعیفان است
بنگر دمی که بین میدان است
در زیر پایش کوهی از سر را

آیینه ی ناب خداونداست
چیزی میان خشم و لبخند است
او در عطوفت بی همانند است
اما به وقت جنگ برّنده ست
در خون کشاند هر ستمگر را
سگ نیستم من شاه شاهانم
مُهر علی خوردست بر جانم
قدر خودم را کم نمیدانم
چون اهل خاک نوکرستانم
دارم به سینه مِهر قنبر را
ای منکر حیدر تو میسوزی
تنها برای اوست پیروزی
هرچند دائم جنگ افروزی
چیزی بعیدی نیست او روزی
حتی ببخشد گبر و کافر را
حتی اگر افتد سر از پیکر
تا وقت مرگ و لحظه ی آخر
پای تو میمانیم یاحیدر
شیعه بگوید یاعلی دیگر
خالی نخواهد کرد سنگر را

شاعر : محسن کاویانی