گفتگوي نجف با كعبه
منم كعبه كاشانه كردگار
منم خانه خاص پروردگار
منم مركز عشق و مستي نجف
منم برترين ملك هستي نجف
مرا ساخته دست پيغمبران
تر ساخته مردمي بي نشان
مرا امر يزدان بپا داشته
مرا عشق جانان بپا داشته
گلم زآب و خاك بهشت برين
گل توست ز آب و خاك زمين
ترا گر ز خشت و زگل ساختند
مر ابا سرشك و زدل ساختند
مرا پادشاهان غلام درند
ترا سايلان خادم درگهند
ترا پاسبان مردمان زمين
مرا پاسبان جبرييل امين
چه فخري از اين به كه با صد نياز
بسويم شود پنج نوبت نماز
ترا سجده گر خاكيان مي كنند
به من سجده افلاكيان مي كنند
بود زايرم بي نهايت به صف
ندارد چنين زايراني نجف
ترا در طوافند گر حاجيان
مرا در طوافند پيغمبران
كنارم صفا ، حجر ، زمزم بود
كجا با تو اين فيض اعظم بود
صفاي تو از صاحب البيت ماست
ترا هر صفايي است از مرتضاست
منم مركز نور روي زمين
منور كنم فرش و عرش برين
اگر نور ميلاد حيدر نبود
چنين بارگاهت منور نبود
ك تيرخلاصي :بود ساحتم قبله گاه بهشت
بود جانب من نگاه بهشت
ن: بهشت ار ترا جستجو مي كند
علي را ميان تو بو مي كند
تو بي مرتضي خشت و خاك و گلي
ولي با علي قبله هر دلي
ترا آبرو داده مولاي من
رهيني به مولاي والاي من
بود ساحتت زآن سبب منجلي
كه گرديده اي زادگاه علي
بود فخرت از عشق پاك علي
كه گرديده اي سينه چاك علي
بيا بعد از اين ذكر حيدر كنيم
بيا با هم اين نغمه را سر كنيم
علي جان تويي آبروي همه
علي جان تويي آرزوي همه