کسی کاو با بتی شیرین، زبان همراز و همدم شد
به غیر از حرف او از هر چه لب بر بست ابکم شد
فرو بربست گوش جان، ز حرف این و آن چندان
که بر اسرار جانان، از سروش غیب ملهم شد

به راه دوست، داد از شوق، جان، شد زنده جاویدان
ولی غمخوار جانان گشت و دیگر فارغ از غم شد
به صد وجد و طرب بگذشت از جان در ره جانان
به یک جان عاریت، چشم و چراغ اهل عالم شد
ز هستی در گذشت آن سان، که خود شد مالک هستی
زخود بیگانه شد تا در حریم یار محرم شد
طلبکار از دل و جان گشت پیکان محبت را
که تیر جانگزا در سینه­ی او عین مرهم شد
نشان آدمیت خاکساری باشد و زاری
همه دانند آدم، چونکه بود از خاک، آدم شد
ز نخل زندگی خرما تواند خورد تماری
که بر دار وفاداری به مردی همچو میثم شد
نه هر کس بذل سازد سر به سر مال و منالش را
به عالم میتواند در سخاوت، همچو حاتم شد
نه هر کس پنجه افرازد تواند ماه شق سازد
چو احمد خاتمی باید، که او دارای خاتم شد
نه هر کس میتوان نائب مناب شاه دین گردد
که نتوان ذره شد خورشید و نه شبنم توان یم شد
کسی شایسته و لایق نباشد این کرامت را
مگر مسلم که در عالم به این منصب مُسلّم شد
به حکم شاه دین بر کوفه رفتن چون مصمم شد
بساط خرمی برچیده و ماتم فراهم شد
حرام اندر جهان گردید عیش و عشرت و شادی
چو او ساز سفر بنمود و آغاز محرِّم شد
به وصف قدر و جاه او همین بس کز همه یاران
پی تبلیغ فرمان حسین مُسلِم مسلّم شد
به پیش اهل دانش چون که مسلم بود در رفعت
به معراج شهادت از برای شاه مسلم شد
به فرد جان نثاری فرد بود از همگنان یکسر
که در ثبت شهادت از همه یاران مقدم شد
مزد بر ممکناتش افتخار اندر نسب کاو را
حسین بن علی بن ابیطالب پسر عم شد
به میزان خرد با ذره­ای از قدر و مقدارش
دو عالم را بسنجیدم به وزن او ارز بی کم شد
ندانم پایه­ی جاه و جلالش را ولی دانم
پی تعظیم، پیش رفعتش، پشت فلک خم شد
وجود او بود نه چنبر افلاک را مرکز
نوال جود او در قسمت ارزاق مقسم شد
امیری شیرگیری آنکه در رزم پلنگانش
به گاه صید شیر چرخ چون کلب معلم شد
قدر پیوسته هم پرواز شد از طایر تیرش
اجل با تیغ خون ریزش، به روز رزم همدم شد
همانا تیغ در دستش به سانِ آتش سوزان
همانا نیزه بر دستش به سانِ مار ارقم شد
سراسر گر جهان دشمن فرو نگذاشتی یک تن
به میدانی که پای عزم او در رزم محکم شد
میان فرق خصم و برق تیغش فرق نتواند
که حرف حرق برق تیغ او با فرق مدغم شد
عدو گردید یک دم جرعه نوش از ساغر تیغش
به کامش تا به روز حشر شهد زندگی سم شد
به هر کس صرصر تیغش وزیدی می توان گفتن
اگر از اهل جنت بود و اصل در جهنم شد
رخش جنت، قدش طوبی، لبش کوثر، دلش دریا
به هر عضوی ز سر تا پا بهشتی را مجسم شد
ولی با این همه جاه و جلال و قدرت و قوت
ذلیل کوفیان گردید توأم با دوصد غم شد
چو سوی کوفه شد بگرفت عهد بیعت از کوفی
و لیکن بستن و بشکستن آن عهد با هم شد
***وفائی شوشتری***

منبع:www.boyepirahanehoseyn.blogfa.com