شادابی لب های تو را افسردند
 گل های بهاری تو را پژمردند
 از پرتو بی مثالت ای قرص قمر
 جا داشت اگر ستاره‌ها می مُردند
 پهنای زمین ستاره باران می شد
 بر آینه‌ات كه سنگ ها می خوردند
 آن روح یتیمانه‌ی سرسبزت را
 در فصل خزان سینه ها آزردند
 كوتاهی اندام تو ممتد می شد
 وقتی كه به زیر پای مركب بردند
 گفتند كه پر زخمی ترینی – اما
 یك چندم آن كثیر را نشمردند
 بر بال فرشته ها كجا می رفتی
 انگار تو را ماه عسل می بردند

شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان