الهی به آنان كه پرپر شدند
پر از زخم های مكرر شدند
به آنان كه «همت» مثال آمدند
به شوق حریم وصال آمدند
به آنان كه چون پرده بالا زدند
قدم در حریم تماشا زدند
به آنان كه كارون خروش آمدند
چنان خون كارون به جوش آمدند
به آنان كه امروز، فردایی اند
به آنان كه فردا، تماشایی اند
به آنان كه رفتند تا «ما» شوند
و آئینه داران فردا شوند
به آنان كه زخمی ترین بوده اند
شهیدان میدان «مین» بوده اند
به آنان كه بالی رها داشتند
گذرنامه كربلا داشتند
به آنان كه چون شمع ها سوختند
چراغ شهادت بر افروختند
به آنان كه مردان دین بوده اند
قرار زمان و زمین بوده اند
ز تكبیر آن دم كه دم می زدند
سكوت زمان را به هم می زدند
به آنان كه از مهر فرزند خویش
بریدند یكباره پیوند خویش
بریدند تا عاشقی گل كند
سفر در مدار تغزل كند
بریدند تا عشق جاری شود
كه از عاشقی پاسداری شود
همانان كه روح روان داشتند
سفرنامه آسمان داشتند
همانان كه دلداده او شدند
كبوتر كبوتر، پرستو شدند
پرستو، پرستو، فراز آمدند
و بی سر، سرافراز، باز آمدند...
شب عاشقی را رقم می زدند
همانان كه بر «مین» قدم می زدند
از آنان كه تنها «پلاكی» به جاست
كمی استخوان، مشت خاكی به جاست
الهی به آوازه این حریم
به هورالهویزه به هورالعظیم
به دشتی كه پیوسته عباس داشت
كه بی دست هم خیمه را پاس داشت
به رمزی كه چون نام خیبر گرفت
غریبانه از ما برادر گرفت
خبر بود و تكرار خمپاره ها
جگرگوشه ها، پاره پاره رها
خطر پشت هر لحظه پا می گرفت
زیاران ما دست و پا می گرفت
و آن لحظه هایی كه خمپاره شصت
میان نماز عزیزان نشست
نمازی كه یك ركعتش پاره شد
تشهد پر از موج خمپاره شد
به آنان كه بر دوست، مهمان شدند
و در ساحت عشق، «چمران» شدند...
كجایند مردان والفجر هشت
كه از خونتان دشت گلپوش گشت
كجایند مردان فتح المبین
كجایند اسطوره های یقین
---------------------------------------------

شاعر : پرویز بیگی حبیب آبادی