هست در چشمِ عاشقان تا اشك
روضه آغـاز می شود بـا اشك
دست انـداخت و به نام عـلی
آمـد از پشتِ پـلك بـالا اشك
نـام اربـاب آمده كـه گذاشت
بعدِ یـك سـال پـا به دنیا اشك
نـام اربـاب آمـد و نـشنـاخت
بـاز در چشمِ مـن سـرا پـا اشك
پـس بـه نـامِ حسین مـی ارزد
دو سـه تـا قطره اش به دریا اشك
بـه امـیـدِ شـفـاعتـت هـم نـه!
از شـمـا ذكـرِ روضـه، از مـا اشك
جــمـع گـردیـده آتــشِ دوزخ
تـا شد از جـمـع چشـم، منـها اشك
تا كـه از گـونـه خـورد روی زمیـن
گـشـت در روضـه اربـاً اربـاً اشـك
پـس بـه نـام لبـانِ خـشـك عـمـو
بـنـویـسـد مـشـك، بـابـا، اشـك
كــاروانــی رسـیـده اسـت از راه
كـه گـرفتـه است چـشمِ مـا را اشك
اشــك ریــزِ تـوام خـدا را شـكـر
مـن مـریـضِ تـوام خــدا را شـكـر

شاعر : مهدی نظری