الا ای آن که در خون غوطه دادی پیکر خود را
سرت نازم که افکندی به پای حق سر خود را
لب خشکت سخن از همّت و مردانگی گوید
که کامت خشک بود و تر نکردی حنجر خود را
تو ای مه چون حلالم کردی و گشتم تماشایی
اگر خواهی ببینی باز کن چشم تر خود را
دو چشمم کشته سقا اشک افشانت و می گوید
مخور غم گر که بینی چاک چاک آب آور خود را
دلم چون چشم تو خون گرید اَمّا خصم می خندد
زند کف گویدم دادی ز کف سر لشکر خود را
اگر بی اختیارم برسر نعش تو حق دارم
که بی تو لشکر جق داد از کف سنگر خود را
دگر امشب ندارد خواب ره در چشم طفلانم
گرفتم این که برگردم چه گویم دختر خود را
مرا خواندی برادر بهر اول بارو دانستم
که خواهم دید بر بالین نعشت مادر خود را

شاعر : حاج علی انسانی