حکمتی بود که بیمار شوی
بین آن عرصه تو تبدار شوی
با سلاح الم و اشک و دعا
بهر نهضت تو علمدار شوی
سنگ و آتش به سرت ریخته، تا
مثل آن مرسل مختار شوی
گفتم آتش، و نبودم در یاد
که تو یاد در و مسمار شوی
غل و زنجیر نباشد مانع
تا که تو سید احرار شوی
گرچه با بستن دستت دشمن
گشت موجب که چو کرار شوی
لیک دشنام"خروج از دین" بود
باعث آنکه دل افگار شوی
خطبه ی حیدری ات گشت سبب
روی کاخ ستم آوار شوی