پـر می زند دوبـاره قلم در هوای تـو               
چون آسمان گرفته دلش در عزای تو
دیگـر صدای ناله ی شبهـات رفتـه و            
حتـی سحـر بهانـه بگیـرد بـرای تو
  از حال می روی چه قَدَر بین سجده ها            
مشتـاق این عبـادت شیرین خدای تو
  بـا سیلی و شکنجه کـه افطـار میکنی            
حالا شبیـه فاطمه شد روضه هـای تو
 با ناسزا بـه مادرتـان گریـه میکنـی               
چـون از تبـار فاطمه ای ماجـرای تـو...
موسای مـا تویـی و فقط با اشـاره ای              
نیلـی روان ز چشم تـرم با عصـای تو
بـدکـاره هم شوم تو مرا خوب میکنی            
آدم کنـــد مــرا نفس ربنــای تـو
 باب الحوائـج همــه ی مستمنـدهـا            
 شـد مستجاب حاجت مـا از دعـای تو
آیـا شـود گـدای حریـم شمـا شوم؟             
هستـم دخیـل دامـن ابـن الرضای تو

شاعر : احمد ایرانی نسب