سرِ تو نقش فلك، نقش بیابان بدنت
بازی كیست كه پیدا شده در سوختنت
نتوان برد به تنگی دهان تو حسد
بس كه پرخون شده از طعن حسودان دهنت
بوی خاك از دم افلاكی تو می شنوم
بس كه این قوم دویدند میان سخنت
آهوی چشم خطا نیست اگر رم بكند
سایه ی تیغ كه افتاده به جان چمنت
دجله برخیزد اگر موج زند پیكر تو
گردن تیغ كشیده است به دیدار تنت
خیزران كرد خجل طایفه ی نی ها را
بوریا را نتوان گفت چرا شد كفنت
نیزه را حكم بر آن است كه دستی ببُرند
ای كه صد بوسه ربوده است سنان از دهنت
كربلا را مكن از هیئت انصار دریغ
همره معنی خود شاعر شیون سخنش

شاعر : محمد سهرابی