زمین برای قدم هات آسمان شده بود
وَ ماه، روی سرت مثل سایه بان شده بود
دوباره کشتی نوح از پس زمان برخواست
وَ باز دست خدا بود، بادبان شده بود
تمام داغ تو را روی نیزه ها بردند
برای بردن تو نیزه ناتوان شده بود
بهار از سر نی عاشق نگاهت شد
از آن زمان همۀ روزها خزان شده بود
جدال آینه و سنگ بود، می دیدم
که مشت سنگ به پیشانیت نشان شده بود
تمام بغض سقیفه که جمع شد یک جا
به سرخی لب تو چوب خیزران شده بود
***
برای درک تو هر روزمان محرّم شد
محرّمی که به پا در دل جهان شده بود
شبیه سرخ ترین فصل سال می رفتی
زمین برای قدم هات آسمان شده بود

شاعر : حسین سنگری