بر سفره ی تو هرچه که ماتم می آورند
در هفت خوان صابری ات کم می آورند
دل داده ای به منطق نازک ترین خیال
هر قدر هم دلایل محکم می آورند
پرونده ی شکفته ی زخم مدینه را
لب هات در دو صفحه فراهم می آورند
تو خیمه گاه سوخته ی قلب زینبی
انفاس تو هوای محرّم می آورند
رزمنده ای و تا خود معراج زخم ها
یک ریز در مصاف تو آدم می آورند
بر دوش چشم های تو حتّی هنوز هم
مجروح از خطوط مقدّم می آورند
حالا فرشته ها به حسینیه ی دلم
از زینبیه روزه ی مریم می آورند
تا در سکوت، روضه ی چشمت به پا شود
وقتی تمام مرثیه ها کم می آورند

شاعر : علی محمد مودب