در سجده های خویش اگر چشم تر کنی
سجاده های هستی را شعله ور کنی
بی شک ستون هفت فلک می شود اگر
دستی از آستین نیایش به در کنی
داود، طفل مکتب آوای سبز توست
تا در صدای مرثیه خوانش اثر کنی
برخیز ای پرستشِ توحید ، عبد تو
باید جهان بی خبری را خبر کنی
آنقدر خطبه خطبه ، دعا در دعا شوی
آنقدر خون بباری و قرآن به سر کنی ،
تا خشت خشتِ ظلم و ستم را هر آینه
در کاخ های معرکه زیر و زبر کنی
سجاده را که پیرهن عصمتت شده
پرچم برای قصه ی این خیر و شر کنی
یعنی به رغم نعره ی مستانه ی ستم
گوش زمانه را ز "مناجات" کر کنی
باید که روزگار بترسد ز کفر خویش
او را از آه نیمه شبت بر حذر کنی
ای وای بر زمانه ی "لبّیک ناشناس"
"سجاد" اگر تو باشی و نفرین اگر کنی...
 

شاعر : سودابه مهیجی