در جوار حضرتت سروده شد غزل به نام تو
وحی شد و آسمان سینه ام شد از ازل به نام تو
یا رئوف!
یاکریم!
صحن چشم های تو شده کبوتر دلم
سفره دار!
مستم و به یمن عشق تو گذشته آب از سَر ِ دلم
در جوار گنبد دو شانه ی بلند و آسمانی شما
در سکوت چلّه ی شب بلند گیسوان کهکشانی شما
آمده گداترین گدا و بینواترین گدای تشنه ی نگاهتان
آمده غریب، بی حبیب، ناشکیب، دل شکسته در پناهتان
تو کریمی و رحیمی و عظیمی و هزارها از این قبیل
آب اگر ز چشمه ی لب تو تر کند لبی شود شبیه سلسبیل
ای برای خلصه های عاشقانه ام شراب اشکهات بهترین دلیل
این منم چو سائلی علیل
الدخیل! الدخیل!
من قلیلم و ذلیلم و هزارها از این قبیل
تا هواییم به صحن با صفات فخر می کنم به جبرئیل
صید چشم هایتان شده از ابتدای این سروده آهوی دلم
خورده صد گره به آن ضریح با صفا و دلگشا و بی ریای تو، گیسوی دلم
هر زمان دلم به یاد کربلای حضرت حسین درون سینه می طپد
هر زمان که با نوای روضه های فاطمه دلم به یاد روضه ی مدینه می طپد
می روم کنار مضجع شریف تان، حضرت رضا!
سینه می زنم به یاد غربت مدینه و شهید کربلا

شاعر : رضا دین پرور