آسمان خنده کرد در باران، غزلش قطعه قطعه دریا شد
آیه آیه نوشت قرآن را، وَ در آفاق محشری پا شد
بعد از آن مدّتی که گمراهان، کارشان یک سره تمسخر بود
کوثری تازه تر پدید آمد، وَ پیمبر دوباره بابا شد
از هیاهوی آسمان و زمین، شده عالم شبیه عرش برین
آیه آمد ز سمت روح الامین، که قمر در زمین هویدا شد
چه صدای قشنگ قرآنی، برده هوش از سر مسلمانی
وَ از این صوت و لحن عرفانی، بین کوچه دوباره غوغا شد
آب دریا شکست سدّش را، وَ به هم ریخت جزر و مدش را
تا رسید از شما به ما صله ای، آب از شرم مثل صحرا شد
صف به صف خیل بندگان دخیل، حاتم طایی و قبیله و ایل
آمده پشت خانه جبرائیل، که در خانه ی کرم وا شد
کرم تو وَ دست خالی من، تو ببین کاسه ی سفالی من
وَ همین شعر لااُبالی من، که به یک گوشه چشم انشا شد
یک نگاهی به حال خسته ی من، ای امید دل شکسته ی من
به خدا هر دو چشم بسته ی من، به غبار بقیع بینا شد
ای تمنّا و خواهش دل من، وصف تو نیست در توان سخن
وَ به "یا محسنُ به حق حسن"، درد من باز هم مداوا شد

شاعر : محمد جواد خراشادی زاده