مه ربیع نخستین مه سرور خداست
مه تبرّی و ماه نشاط اهل ولاست
مه مبارک میلاد خواجه ی لولاک
مه ولادت پنجم سلاله ی زهراست
شکفته در ارم باقر العلوم گلی
که عالم از نفسش رشک جنّة الاعلاست
به امّ فَروه بگویید اختری زادی
که در تجلاّی و آفتاب، ناپیداست
دمید هفده ماه ربیع، خورشیدی
که چون ولادت احمد وجود را، آراست
هزار یوسف صدّیق را به صدق امام
هزار دیده ی یعقوب را فروغ و ضیاست
هزار موسی عمران به طور او مدهوش
هزار عیسی مریم به فیض او احیاست
علوم مشرق و مغرب به پیش دانش او
چو قطره ایست که پنهان به وسعت دریاست
به پای کرسی درسش هزارها عالم
که همچنان علمند و مقامشان والاست
علوم کلۀ زلب جان فزایشان جاری
یکی به لحن حدیث و یکی به ذکر دعاست
یکی چو جابر جُعفی یکی ابوحمزه
یکی زُراره که کوه کمال سرتا پاست
هنوز مؤمن طاقش به هفت طاق یکی است
هنوز جابر حیّان زعلم چهره گشاست
هنوز مانده اروپا به علم او محتاج
هنوز شیفته اش آسیا و افریقاست
به وصف او گهر نظم و نثر قابل نیست
که نارساست به مدحش کلام هر چه رساست
رخش چراغ جمال و جمال آیت حق
دمش حیات کلام و کلام آب بقاست
حدیث صدق و صفا و کمال دانش اوست
هر آنچه در نفس روح بخش باد صباست
برای یافتن یک حدیث او همه خلق
اگر که سیر، تمام جهان کنند رواست
پیام سینه فروزش چراغ محفلِ دل
کلام روح فزایش به درد روح دواست
مه سپهر کمال، آفتاب غیب و شهود
امام جنّ و بشر شهریار ارض و سماست
به کلّ علم قسم بی چراغ دانش او
مسیر خلق چو راه ابو حنیفه خطاست
شروع مکتب او همچو بعثت نبوی
قیام علمی او خون سیّد الشّهداست
وجود، تشنه ی علم است و علم تا علم است
هماره تشنه ی نطق امام صادق ماست
خلاصه ای زمُتون کتاب تدریسش
تواضع و ادب و علم و حکمت و تقواست
از این که مذهب من جعفری است می بالم
فضیلت و شرف و اقتدار ما اینجاست
کلاس شیعه همیشه معلّمی دارد
که نور علم زکرسیِّ درس او برخاست
به هر کجا که زتوحید می رود سخنی
تو گویی آنکه هشام و مفضّلش گویاست
هر آنکه گشت جدا از امام صادق ما
خدا گواست زقرآن و اهل بیت جداست
به یک مباحثه ی او هزار باب کمال
به یک مکاتبه ی او دو صد چراغ هدی ست
هزار مرتبه گفتیم و باز می گوییم
که خطّ شیعه زخطّ ابوحنیفه جداست
زبان «میثم» و اوصاف حضرت صادق
عنایتی است که فوق همه عنایت هاست

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار