در گلویم دوباره گل کرده، بغضی از جنس نا نوشتن ها
شانه هایم به لرزه افتادند، در غم زیر بار ماندن ها
حرف هایم دوباره تکراری ست، زخم هایم دوباره وا شده اند
اشک بیهود ه ام عیان می کرد، قصّه ی آب ها و هاوَن ها
از سماع درخت ها پیداست، ضربه های تبر خوش آهنگ ست
وعده می داد و روی هم می ریخت، از سر عاشقان چه خرمن ها
فرصت عاشقی میسّر بود، ما ولی بی خیال او بودیم
دور می شد ز دست های ما، چین افسوس بخش دامن ها
چشم آیینه ها به دست تواست، ذکر لاسیف همچنان بر جاست
دیرگاهی ست طاقتش طاق ست، ذوالفقار خمیده ی تنها
توأمان حماسه و رأفت، سیصد و سیزده نفر همراه
می رسی با نسیم پر برکت، در طلوع خوش شکفتن ها
 

شاعر : رضا محمدی