روز اول که خدا کرب و بلا را می ساخت
هر چه در عرش هنر داشت هویدا می ساخت
آن زمان آب فراتی که در این دشت نبود
گریه ی حور و ملک صحنه دریا می ساخت
سال ها خاک کف پای تو از عرش گرفت
جمع شد تا که از آن تربت اعلا می ساخت
عطر سیبی که همه دشت از آن آکنده است
از نفس ها و دم حضرت زهرا می ساخت
خاک کوی تو به هر درد دوا شد، یعنی
رتبه ی خاک تو را چون دم عیسی می ساخت
تا که بی قبله نماند دل عشاق جهان
کعبۀ اصلی خود دور تو مولا می ساخت
تا که از چشم نیفتد در و دیوار بهشت
از روی نقشۀ طف، جنت خود را می ساخت
تا نمازش شود از هر چه عبادت برتر
مهر ها را همه از تربت آقا می ساخت

شاعر : حسین ایزدی