پشت نخلستان غروب از سمت مشرق می نشست
مرگ خورشیدی كه عمری با خلایق می نشست
آسمان دور خودش با بغض می پیچید از این -
آتشی كه در نیستان حقایق می نشست
امتداد اشك تا پای خدا قد می كشید
تا كه خنجر بر گلوی هر شقایق می نشست
كاروان بی آب بود و ناخدایش ناگزیر
زیر كوهستانی از باران هق هق می نشست
ناخدا با كاروان می سوخت و می گفت: كاش
شعله ای از شعله های این دقایق می نشست
عاقبت شمشیر داغی خون او را سر كشید
او كه با داغ پرستو های عاشق می نشست
بال یك پرواز از آغاز تنها راز بود
بال پروازی كه با باد موافق می نشست
 

شاعر : شهرام زارعی