آمد بهار و بهار من نیامد
روشنی چشم تار من نیامد
چون خار و خس در رهش افتاده   ام من
اما گل بی خار من نیامد
گل نرجس کجایی ـ که مردم از جدایی
**
من هستم غلام و تو هستی امیرم
قسم به مویت که بر مویت اسیرم
این آرزویم بود ای آرزویم
آنقدر دورت بگردم تا بمیرم
گل نرجس کجایی ـ که مردم از جدایی
**
ای آبروی همه از آبرویت
ای لیله   ی قدر من خرمن مویت
تو کعبه    ای و کعبه در طواف تو
ای حجر الاسود من خال رویت
گل نرجس کجایی ـ که مردم از جدایی

شاعر : سید محسن حسینی