دلیل شعر من، محض غزل برقع بزن بالا
که طبعم یک هجا بر دامن چشمت کند لالا
خلل در رونق نازت نیفتد - ماه پیشانی
غزل بی حضرت چشمت مباد - آتش قد و بالا
کجایی ای پریشانی سکر انگیز شبهایم؟
خیال آمدن داری، چرا فردا ؟ همین حالا
برقصان پلک و در فتح دلم بشتاب روشن تر
«چو دزدی باچراغ آید، گزیده تر بَرَد کالا»
چه پاسخ می دهی خورشید کنعانی، بلی یا نه؟
چه نجوا می کنی ای ماه اعرابی، نعم یا لا؟
قصور از سمت اعجاز قوافی می رسد ـ یعنی -
تو را با مثنوی باید سرودن، حضرت والا

شاعر : جواد اسلامی