عشق حسین رمز رسیدن به راه او
شرط به وجد آمدن از روی ماه او
او که به حال و روز شما گریه می کند
سهم شما چرا نشود اشک و آه او؟
آن که چراغِ اشک ندارد به دست دل
دست زمانه برده به یغما کلاه او!
اجرِ عظیم گریه چه باشد به جز شعف
وقتِ عمل اگر بِرَوی در سپاه او؟
مثل حسین می رسد از بامِ کربلا
شور دوباره ای بدمد از نگاه او
حجِّ قیام را به سرانجام می برد
دست شهید علقمه باشد گواه او
رُکنِِ نماز را به عطش مبتلا کند
کعبه، نه!، عشق، عشق شود قبله گاه او
خون حسین مظهر ایمان مهدوی
عطرِ ظهور پخش شود در پناه او
بخت امید منتظرش باز می شود
هر که به حق، حسین شود پادشاه او...

شاعر : مهدی ناصریان