این روزها نوای دلم مادری تر است
هركس كه یار من بشود یار حیدر است
گاهی شما شبیه به من گریه می كنید
در فاطمیه اشك شما فاطمی تر است
ای صاحبان ناله خدا خیرتان دهد
سوز شما هماره تسلّای مادر است
در خیمه ام اقامه ، عزایش كه می كنم
مهمانِ روضه ام ز علی تا پیمبر است
یاد شكسته پهلوی او می كُشد مرا
زهرا فرشته ای است كه بی بال و بی پر است
تا گریه می كنم كه چرا قامتش خمید
احساس می كنم كه چنان سایه بر سَر است
آری خودش تسلّیِ غمدیدگان شود
با اینكه چشم پر گُهرم حوض كوثر است
هرگاه یاد درد دل مجتبی كنم
اسرار او به پیش نگاهم مُصَوّر است
مادر! هنوز خیمه نشینِ تو مانده ام
گویی هنوز معركۀ كوچه و در است
ای مادرم! دعا كن و یا منتقم بخوان
اَمَّن یجیب گو كه مُجیب تو داور است
طی می كنم ز كعبه مسیر مدینه را
از كربلا شروع كنم زخم سینه را

شاعر : محمود ژولیده