ابری گریست بر سر شهر و نماند و رفت
از شعرهای چشم سپیدش نخواند و رفت
هجده بهار آمد و روی دل زمین
یک هاله از حریر بهشتی کشاند و رفت
او حسرتی به وسعت دریای چشم خود
بر چشم های تشنه ی ساحل نشاند و رفت
بالی شکسته داشت... ولی با امید گفت
«عجّل وفات» و بال خودش را تکاند و رفت
او مزه ی غریب غروبی شکسته را
زیر زبان زخم افق ها چشاند و رفت
بعد از وداع آرزویش در دل شبی
پشت سرش زمین و زمان را دواند و رفت
آن شب دلش برای عزیزش گرفته بود
آن شب برای چشم سحر روضه خواند و رفت

شاعر : محمد نجاری