با اينكه او آخر ِ سر بوريا شود
عريان به رويِ خاكِ بيابان رها شود
تا فرصت است بهر ِ كفن دست به كار شو
جانِ شهيد ِ پاره بدن دست به كار شو
تا فرصت است در غم ِ غارت شدن بسوز
خـانـم بـراي ِ زيـنـبـتـان مـعـجـري بـدوز
تا فرصت است به زير ِ گلو بوسه اي بزن
تا كه نخورده نيزه به او بوسه اي بزن...
با بازوي شكسته نشستي و دوختي
با چشم ِ نيم بسته نشستي و دوختي
هر سوزني كه رفت به دستت دلت شكست
ديدي سه شعبه اي وسطِ سينه اش نشست
تا تير و نيزه در دهن پادشاه رفت
بر رويِ پيكر ِ پسرت يك سپاه رفت
پـيـراهـنـش هـمـيـنـكـه بـه زيـر ِ گـلـو رسيد
خنجر به دست و چكمه به پا شمر به او رسيد
با بغض و كينه آمد و بر پشت او نشست
با ضربه هايِ خنجر ِ خود گردنش شكست
بين ِ دو نَهر "نَحر" شد آخر حسين تو
تا كه به نيزه زد سر ِ نور ِ دو عين تو.....
.....از هوش رفتي و كفنش نصفه كاره ماند
زينب گريست... پيروهنش نصفه كاره ماند...

شاعر : رضا قربانی