مي طراود ز ساحل كوثر
 چشمه چشمه حقيقت زمزم
مانده در كار خلقتش مبهوت
چشم حق بين هاجر و مريم
در تمامي عالم و آدم
نسل آدم نديده مانندش
چه كسي مثل اوست بي همتا
هست حوا كجا مانندش
همه دل بست روي پيغمبر
مصطفي بسته دل به ديدارش
به جلال و شكوه او سوگند
هست مثل خديجه رخسارش
آنقدر با كرامتش دانند
كه رسولش عقيله مي نامد
همة پنج تن كه پر بكشند
يك تنه در مسير مي ماند
رتبة بندگي او والاست
لحظه اي جز خدا نمي جويد
در جواب امام خود حتي
چون كه يك گفت دو نمي گويد
كيست اين آسمان عزّ و شرف
كيست اين بانوي وفا يارب
اين چه اعجوبه ايست كز عظمت
نام او را گذاشتي زينب
اين همان زينت علي زينب
اين همان خواهر حسين من است
اُمَتُّ اللهُ و آيتُ الكبري
فخر كونين و عالمين من است
همة دين وجود اين بانوست
اوست آئينه دار زهرايم
يد و بيضاي او يداللهي است
اوست پيغمبر خطرهايم
به نبي گر رسالتم دادم
به علي گر ولايتم دادم
هر نبي و وصي گواه من است
كه به زينب هدايتم دادم
او امام هدايتي خاصّ است
از ازل تا ابد به هر منظر
همه دلهاست در تصرف او
كربلا كوفه شام تا محشر
اُسكوتوا چون به كوفه مي گويد
همه عالم مُجاب مي گردد
بر سرش هفت آسمان سايه
زير پايش زمين كند تعظيم
ابر و باد بهار سرمستش
مهر و ماه و فلك پُر از تكريم
او به اندازة همه عالم
قد علم مي كند برابر ظلم
هركه خيزد برابر علمش
هركه باشد بُوَد برادر ظلم
همتش كوخ را كند آباد
دولتش كاخ را كند ويران
مكتب او سه ساله اي دارد
كه شود پير و مرشد پيران
هركجا نام كربلا باشد
نام او مي درخشد از محمل
مي شود با سر برادر خود
همسفر در خطر چهل منزل
گاه جاي علي ولي گردد
گاه گردد سپر براي يتيم
 گه علي وار خطبه مي خواند
گه شود زير تازيانه مقيم
به تهجّد كه مي رود دل شب
نافله افتخار او دارد
چشم گريان شيعه مرهم بر
ديدة اشكبار او دارد
تا خدا را قسم دهد به حسين
همة كائنات مي گريند
چون قسم دهد به نام حسن
جملة ممكنات مي گريند
تا بگويند : به پهلوي مادر
لرزه اي بر مدينه مي افتد
آه از آندم كه در دل محراب
ياد آن زخم سينه مي افتد
به گمانم هنوز در چشمش
كوچه اي مانده تيره و تاريك
ذات حق را قسم به او بايد
تا زمان فرج شود نزديك
خون سرخ حسين مي گويد:
زينبا روز راز مي آيد
انتقام امام در راه است
تك سوار حجاز مي آيد

شاعر : محمود ژولیده