مادر هستی! لقب داده خدا ریحانه ات
رحمت پیغمبری سر ریز از پیمانه ات
نور از گهواره ات تا عرش بالا رفته است
وقت دنیا آمدن حور و ملک پروانه ات
بی تو ذرات وجود اینگونه مستحکم نبود
استوار است این جهان روی ستون شانه ات
هر کجا باشی قدم های تو بر عرش خداست
می طراود آسمان از خشت خشت خانه ات
آسمان جسته تبرک از غبار چادرت
کعبه هم محرم شده در گوشه ی میخانه ات
من خجالت می کشم این شعر در شأن تو نیست
واژه های گنگ من نذر کنیز خانه ات