مى‏خواستم كه جانب میخانه رو كنم
دستِ نیاز حلقه جام و سبو كنم
در ساحل نیاز نشینم امیدوار
دل را به شطّ باده دَمادم فرو كنم
وقتى كه هست شوق تیمم ز خاك یار
دیگر چرا ز چشمه زمزم وضو كنم
با من حدیث طعنه نا مردمان مگو
من آبروىِ مِى طلب آبرو كنم
تیغ زبان به كار نمى‏آیدم دگر
باشد به چشم خون شده‏ام گفتگو كنم
از دست رفته دل به تمناى دلبرم
ساقى كمى تحمل من كن كه مضطرم
دست خمار جز به سوى خم نمى‏رود
كشتى ز بحر جز به تلاطم نمى‏رود
گر گُل اسیر پنجه باد خزان شود
از بلبل انتظار ترنم نمى‏رود
یك خوشه عشق آل على گر ثمر دهد
آدم سراغ دانه گندم نمى‏رود
حاتم بخیل نیست، اگر درهمى نداشت
لبهاش جز به مهر و تبسم نمى‏رود
تا گفت آشیانه ما آن دیار هست
آواره مى‏شود دل و از قم نمى‏رود
چشمم فرات و باز دلم مات مى‏شود
محوِ جلالِ عمه سادات مى‏شود  
تا باده از سبوى امامت گرفته‏ایم
پیش خدا جوازِ اقامت گرفته‏ایم
از حُسن خلقیتم به حیرت، گمان مبر
انگشت بر دهان ز ندامت گرفته‏ایم
دل را چو داده‏ایم به دست طبیب عشق
منزل به كوچه باغ سلامت گرفته‏ایم
با وعده بهشت برابر نمى‏كنیم
هر دِرهمى از او به كرامت گرفته‏ایم
خورشید را مُسخّر خود كرده‏ایم ما
تا ذره‏اى ز رحمت عامت گرفته‏ایم
تا سوخته چو لاله ز داغت دعاى ماست
خاك حریم شاه چراغت دواى ماست
یك صبح مى‏شود كه برایم دعا كنى؟
یا نیمه شب به شوق نمازم صدا كنى؟
مرغ دل از قفس تن به دركشى
در آسمان صحن و سرایت رها كنى
ما را به پادشاهى عالم در آورى
یعنى كه در حریم بلندت گدا كنى
امروزه كاینچنین به كرامت زبانزدى
تا رستخیز بهرِ شفاعت چها كنى؟
تو زائر مدینه‏اى و طوس مى‏روى
ما را ببر كه زائر قبرِ رضا كنى
باشد نصیب ما بنمایى هزار حج
یعنى طواف در حرم ثامن الحجج
این جا كه آمدى سخن از تازیانه نیست
حرفى ز بى وفایى و ظلم زمانه نیست
در دست‏هاى مردم شهر تو سنگ نیست
یعنى سلام مردم تو وحشیانه نیست
سیلى نزد كسى به رُخ داغدار تو
اینجا خبر ز خون دل و دردِ شانه نیست
با شاخ گل ترا به سوى خانه مى‏برند
كنج خرابه بهر تو آشیانه نیست
آرى حریم تو حرم اهل بیت شد
حتى فراز آنكه ز قبرش نشانه نیست
تا نیت زیارت معصومه مى‏كنم
یاد از مزار مادر مظلومه مى‏كنم

شاعر : جواد محمد زمانی