مـن کـه با دیدن عکسی ز حرم می میرم
 بــه مــنــم بـال دهـی تا بپرم می میرم
 هـر چـه خـواهـی بـزن امـا نکنی بیرونم
 مـن بـه مـیـخـانه ی ارباب نرم می میرم
 دسـت اربـاب هـمیشه به سر نوکر هست
 کـم شـود گرمی دستت ز سرم می میرم
 نـفـس این سگ تو پیر دم هیئت هاست
 غـیر ایـنـجـا نفس هر جا ببرم می میرم
 مـن در خـانـه ی تو پیـش خدا می بالم
 از درت جـمـع کـنم بال و پرم می میرم
 مثل یک سائل بیچاره سلاحم گریه ست
 گـر نیـفـتد به رهت این گذرم می میرم
 هـمه وقت آرزو و خواب و خیالم اینست
روی زانـوی تـو و بـیـن حـرم می میرم
 

شاعر : علیرضا عنصری