چكد زِابرِ لبانم هميشه نام علي(ع)
چو لب زدم به لبِ آتشينِ جام علي(ع)
به محضرِ نبويّ و به مُهرِ يا زهرا(س)
سند شده دلِ ديوانه ام به نام علي(ع)
جنونِ عاشقيم اتّفاقي ديرينه ست
شدم در عالم ذَر من اسيرِ دام علي(ع)
اگر چه دورم از ايوان،طلايي نجفش
ولي دهم زِ همين راهِ دور،سلام علي(ع)
چنان كبوتر جلدي به شوقِ دانه و آب
زِكنجِ سينه پرد اين دلم به بام علي(ع)
اگر حسينيم اين باعث تعجّب نيست
حسيني مي شود هر شيعه درنظام علي(ع)
نهاده دستِ مرا او به دستِ عبّاسش(ع)
زِبس كه سيد و آقا وبا مرام علي (ع)
به خاكِ بر روي نعلينِ قنبرش سوگند
منم غلامِ هر آن كه بُوَد غلام علي(ع)
به علم وحكمت وعرفان و عزّت و ايمان
به حلم و مردي و بخشندگي تمام علي(ع)
هر آن كه اندكي نهج البلاغه را خواند
شود خرابِ مِيِ خطبه و كلام علي(ع)
ولي و والي و والاست وپرچمش بالاست
نه فرش كه عرشِ الهي به زيرِ گام علي(ع)
نبي بدونِ وضو بر لبِ مبارك خويش
نبرده نامِ علي(ع) را به احترام علي(ع)
هزار و چارصد و انديست كه بي شمار گويند
خدا و يا كه بشر،اي خدا كدام علي(ع)
به جز خدا و نبي و ائمه و زهرا(س)
ندارد عالِمي آگاهي از مقام علي(ع)
چرا زِبعدِ محمّد(ص) عدو نمي فهمد
اميرالمومنين و اوّلين امام علي(ع)
خليفه است و ولي زاهدِ حقيقي اوست
نمك و تكّه ي ناني شده طعام علي(ع)
ميانِ بيشه ي روز،شير و عابدِ هر شب
به حالِ ذكر و به يادِ خدا مدام علي(ع)
به سجده رفت و به او تارك الصلوۀ گفتند
ببين چه واژه اي گرديده اتّهام علي(ع)
به دشت كرببلا اكبر اِرباٌ اربا شد
زدند عليِّ حسين(ع) را به انتقام علي(ع)
عدالت و شرف و غيرت و جوانمردي
خلاصه كه بُوَد اي شيعيان پيام علي(ع)

شاعر : حمیدرضا گلرخی