دلگير تر از سينه‌ي تنگم قفسي نيست
در خانه‌ي تنهايي من همنفسي نيست
تنهاتر از اين بي‌كس دلمرده كسي نيست
من يكسره فريادم و فريادرسي نيست
در حسرت آغاز بهار است كويرم
واكن دهن شيشه‌ي من را به لبي يا
دم كن نفس شرجي من را به تبي يا
پر كن بغل سرد مرا يك دو شبي يا
سر كن با من چند سحر در رجبي يا
فرصت بده تا پيش قدمهات بميرم
وقتي كه به موي تو مسير دلم افتاد
صدها گره‌ي كور سرِ مشكلم افتاد
شور لب تو بر بدن ساحلم افتاد
صد شكر كه در خانه‌ي تو منزلم افتاد
در پيچ و خم عشق تو در آمده پيرم
آغاز بهار است صداي قدم تو
جنگل شدم از آب و هواي قدم تو
سر مي‌دود از شوق براي قدم تو
چشمان مدينه شده جاي قدم تو
از هرچه به غير از قد و بالاي تو سيرم
جان همه‌ي شهر به گيسوي تو بسته است
نان همه بر همت بازوي تو بسته است
بند دل عيسي به دم هوي تو بسته است
طاقي است دل ما كه به ابروي تو بسته است
با دست تو ورز آمد از آغاز خميرم
با آمدنت ختم شده غصه‌ي بابا
لبخند تو شد ساحل آرامش دريا
شد بسته در تهمت بي‌پايه و بي‌جا
مبهوت شد از ذره‌اي از علم تو يحيي(يحيي بن اكثم)
گفتي كه من از طايفه‌ي علم غديرم
خورشيد شدي ساقي اين نور علي شد
نوري نبوي آمد و منشور علي شد
آتش خودِ حق بود ولي طور علي شد
تأكيد به مستي شد و انگور علي شد
از عقل جدا شد سرِ اين كوچه مسيرم
حرف از علي و آينه‌ها شد چه بجا شد
دستم پُر باران دعا شد چه بجا شد
غم ، پشت سرم آبله‌پا شد چه بجا شد
اين شعر فقط صرف خدا شد چه بجا شد
از شعله‌ي اين راز گُل انداخت ضميرم

شاعر : محمد بختیاری