عاشق چو رو به كعبه عشق و وفا كند

 اِحرام خود ز كسْوَت صبر و رضا كند

در پيش، راه باديه گيرد غريبوار

ترَك عشيره و بَلَد و اَقربا كند

بى اعتنا به زحمت و رنج مسافرت

 در هر قدم تحمّل خار جفا كند

آن جا كه موقِفِ عَرَفات محبّتست

 در پيشگاه دوست، سر و جان را فدا كند

از صدق چون نهاد قدم در مناى عشق

 نقدينه حيات خود از كف رها كند

در مشعرالحرام وفا چون گشود بار

 از آه خويش، مشعل سوزان به پا كند

بر گِرد خيمه گاه بگردد پى وداع

 با چشم اشكبار طواف النّسا كند

از مروه خيام، شتابان به قتلگاه

 رو آرد و به هروله قصد صفا كند

پس در كنار زمزم اخلاص، تشنه لب

 بنشيند و به زمزمه ياد خدا كند

آن گاه دست وروى بشويدبه خون خويش

 برخيزد و نماز شهادت به پا كند

قربان عاشقى كه حديث مصيبتش

 ايّام را هر آينه ماتمسرا كند

بى اختيار خون چكد از ديده «جلى»

هرگه كه ياد واقعه كربلا كند

 (ابوتراب جلى)