گر بشر شاه بُود یا که گدا می میرد
گر غنی است و یا از فقرا می میرد
ناخدا غرّه مشو باد به غبغب مفکن
که به جز ذات خدا غیر خدا می میرد
آدمیزاد اگر عمر دو صد نوح کند
یا که چون خضر خورد آب بقا می میرد
کاسه از آب چو لبریز شود می ریزد
هر درختی که بیافتاد ز پا می میرد
شمع گر شعله کشد از سر شب تا به سحر
ز نسیمی که وزد باد صبا می میرد
تا صداقت بسود از صدق و صفا بهره بری
چون صداقت رود از بین صفا می میرد
من (ژولیده) چه گویم که ز دوری رخت
اه در سینه ی ما وقت دعا می میرد

شاعر : محمود ژولیده