در ﻋﺎﻟﻢ روﯾﺎ ﺳﻔﺮی ﺳﻮی ﺗﻮ ﮐﺮدم
ﺑﯽ ﺧﻮد ﺷﺪم از ﺧﻮد ﻫﻮس ﮐﻮی ﺗﻮ ﮐﺮدم
از ﺷﻮق زﯾﺎرت ﻧﻔﺴﻢ ﺣﺒﺲ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ
ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎم ﻣﺪﯾﻨﻪ
ﻣﻦ ﻫﺸﺘﻢ ﺷال ﻫﻮاﯾﯽ ﺑﻘﯿﻌﻢ
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ ﯾﮏ روﺿﻪ ی ﻣﮑﺸﻮف و ﻓﺠﯿﻌﻢ
ﻣﺮﺛﯿﻪ ی ﺟﺎﻧﺴﻮز ﻫﻤﺎن ﻇﻬﺮ ﺟﺴﺎرت
آن روز ﺑﺪ ﺣﻤﻠﻪ ی اﺷﺮار و ﺷﺮارت
روزﯾﮑﻪ ﻋﺪو ﺗﺨﻢ ﻧﻔﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﻮ رﯾﺨﺖ
در ﺷﻬﺮ ﻧﺒﯽ ﮔﻨﺒﺪ و ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ
ﺣﺎﻻ ﺜَﻞ ﻓﺼﻞ ﺧﺰاﻧﯽ ِ ﺑﻬﺎری
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ از ﺑﻬﺮ ﺿﺮﯾﺤﯽ ﮐﻪ ﻧﺪاری
ﺻﺤﻦ ﺗﻮ ﮐﻪ دﻟﮕﯿﺮ ﺗﺮ از ﮐﻨﺞ اﺗﺎﻗﯽ ﺳﺖ
ﺑﺮ روی ﻣﺰار ﺗﻮ ﻧﻪ ﺷﻤﻌﯽ ﻧﻪ ﭼﺮاﻏﯽ ﺳﺖ
ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻓﺎﺻﻠﻪ دﯾﻮار ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ
ﺑﺮ ﻗﺒﺮ ﺗﻮ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﺴﻤﺎر ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ
از ﻏﺼﻪ ﺑﺴﻮزم ﮐﻪ ﻏﺮﯾﺐ وﻃﻨﯽ ﺗﻮ
آری ﺣﺴﻨﯽ ﺗﻮ ﺣﺴﻨﯽ ﺗﻮ ﺣﺴﻨﯽ ﺗﻮ
ﺑﺎ دﯾﺪن ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ رﺳﯿﺪم
ﻣﻈﻠﻮم ﺗﺮ از ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺑﯽ ﮐﻔﻨﯽ ﺗﻮ
در ﭘﯿﺶ ﻧﮕﺎه ﺗﺮ ﺗﻮ ﻓﺎﻃﻤﻪ اﻓﺘﺎد
اﻟﺤﻖ ﮐﻪ اﺳﯿﺮ ﻏﻢ و درد و ﻣﺤﻨﯽ ﺗﻮ
ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪ دﯾﻮار و در و ﮐﻮﭼﻪ ای آﻗﺎ
ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪ ﮔﻮﺷﻮاره و دﺳﺖ ﺑﺰﻧﯽ ﺗﻮ
ﺧﻮن دﻫﻦ ﻣﺎدرﺗﺎن ﺟﺎن ﺑﻪ ﻟﺒﺖ ﮐﺮد
ﺑﯽ ﺧﻮد ﻧﺒﻮد در ﭘﯽ ﻟﻄﻤﻪ زدﻧﯽ ﺗﻮ
روزی ﺑﻪ ﺗﻮﻻی ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﺴﺮاﯾﯿﻢ
ﺑﺎ ﻓﺮﺷﭽﯿﺎن ﺳﻮی دﯾﺎر ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ
ﻣﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دام ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ اﺳﯿﺮﯾﻢ
اﺣﺪاث ﺣﺮم را ﻫﻤﮕﯽ دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ
روزی ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺿﺮﯾﺢ ﺗﻮ ﺑﻨﺎزﯾﻢ
در ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻘﺎره زﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻨﻮازﯾﻢ
ﺳﺠﺎدﯾﻪ و ﺻﺤﻦ ﺣﺴﯿﻪ ﺑﺴﺎزﯾﻢ
اﻃﺮاف دو ﺗﺎ ﺣﻮزه ی ﻋﻠﻤﯿﻪ ﺑﺴﺎزﯾﻢ
ﯾﮏ روز ﺑﺴﺎزﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺎورﻣﺎن را
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ دل ﻣﺎدرﻣﺎن را

شاعر : علیرضا خاکساری