شبها وقتی مدینه غرق نوره
بقیع تاریکه و دل بیقراری
روزها میشه به عینه غربت و دید
وقتی حق زیارت هم نداری
کسی نیست بگیره خاکه بال کفترا رو
بگیره گرد و غبار تنه زائرا رو
این شبها یاد میکنن همه تو اوج غربت
حرم منوّره علی موسی الرضا رو
واای دلا غرق غمه
زمین شمیم ماتمه
خون میباره از چشا
که بقیع بی حرمه
ای وای از غریبی غریبی
شده رؤیای این روزا و شبهام
بقیع میشه مثل صحن علمدار
نقشه ی صحن بقیع تو دست آقاست
ما همه کارگریم و میکنیم کار
میاد از راه یه روزی سرور کل عالم
شیعه پیروز میشه با ذکر علی اعظم
روضه میخونه تویه بقیع همیشه آقا
میگیرم دم حسین حسین همیشه با هم